ငါမငိုဖူး ျပာပံုမွာလူးတဲ့ဘ၀ လြတ္ေျမာက္ေရး လမ္းစရွာတုန္း မင္းအမုန္းကိုေမ့လို႔ အေငြ႕ပ်ံေနတဲ့မ်က္ရည္ ေလေပြနဲ႔ သစ္ရြက္ ေခြၽးစက္ေတြ ေခြၽရဦးမယ္ တကယ္ပါ စင္သီယာ ငါမငိုဖူး ... ပထမဆံုး မင္းအတြက္ငါ ေသခဲ့တာၾကာၿပီ မေႂကြနဲ႔စင္သီယာ ငါ ...
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ ... စင္သီယာ ၂ ...
ငါ့ကဗ်ာ ဘယ္မွာလဲ မရဲတရဲ ေမးခြန္း တိုးတိတ္လြန္းမွာသိတယ္ နယ္မခ်ဲ႕မီနဲ႔ ေ၀ဒနာ ငါမေနတတ္ဖူး အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လြမ္းခ်င္းကို မင္းဘာေၾကာင့္ နားေထာင္ခ်င္တာလဲ အသဲမွာစြဲတဲ့ ႁမွားခ်က္ဟာ လူမသိဘဲ အသက္ေသေစတယ္ ေႏြမွာျဖစ္တဲ့ မိုးတိမ္ဟာ မုတ္သုန္မလာခင္ အိပ္စက္ရဦးမယ္ မင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရယ္ေမာသံမွာ ငါေသခဲ့ၿပီ စင္သီယာ ငါ့ကဗ်ာဘယ္မွာလဲ။
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္
... စင္သီယာ ၃ ...
ငါမေျပာေတာ့ဖူး မင္းဦးေႏွာက္ႏြံအိုင္ေတာမွာ ေဘာဂေဗဒဇယားခ်ပ္ေတြ မ်က္ေတာင္ခတ္တဲ့ကိန္းဂဏန္းေတြ “ေငြ .. ေငြ .. ေငြ ” (မင္းတို႔) ဆိုေနက် သီခ်င္းတစ္စမို႔ ငါအလြတ္ရေနၿပီ ဒီအမႈိက္ပံုထဲ၊ ငါ့ကိုမဆြဲနဲ႔စင္သီယာ ငါမလာႏိုင္ဖူး စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ဟစ္ ေခြၽးမိုးေအာက္နစ္ပါေစ မင္းၿပံဳးေန စင္သီယာ ငါမေျပာေတာ့ဖူး .. ။
မင္းမညာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာႏွလံုးသားေရွ႕ အသံမဲ့ေနတဲ့ တိတ္တစ္ေခြ မင္းငိုေနသလား .. အခ်စ္ အက္စစ္မ်က္ရည္ေတြပဲ ငရဲဆန္လွတယ္ မင္းဘ၀ ... မင္းအသက္ မင္းဟာ စက္႐ုပ္ပဲ မင္းလုပ္သမွ် ဆႏၵမဲ့တယ္ ယႏၲယားရဲ႕ လည္ပတ္မႈျဖစ္စဥ္မွာ ေငြဟာ ေလာင္စာပဲ စင္သီယာ မင္းမညာနဲ႔ ... ။
အခါတစ္ပါး၌ သူမ၏လက္၀ယ္ ထက္ “ျမ” ေသာ ျမားတစ္စင္းတည္၏။ သို႔ေသာ္ “ေတး” မရွိ။ ထိုအခါ ငါ၏လက္၀ယ္ ခ်ဳိ ”ျမ” ေသာ ေစာင္းတစ္အိုးတည္၏။ သို႔ေသာ္ “ႀကိဳး”မရွိ။
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္၊ ေမာင္မိုးေက်ာ္၊ အရိုင္းျဖဴ
“ တစ္ ” ခ်စ္သူ သင့္ႏွလံုးသားသည္ ပ်ားသို႔ခ်ဳိ၏။ သို႔ၿပီးတကား ဓားသြားမူ ထက္စြာ၏ .. ။ “ ႏွစ္ ” ေဆာင္းဦးေပါက္ညမ်ားရဲ႕ ပြင့္ဦးႏွင္းဆီျဖဴဟာ၊ ငါ့သခင္မ ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ကိုယ္ပြားအသက္ပါ။ မင္းဘ၀နဲ႔ ငါရွင္သန္တယ္။ ပ်ဳိရြယ္ျခင္း၊ ခ်ဳိျမတဲ့အဆိပ္ အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္ထဲက နတ္သမီးတစ္ပါးရဲ႕ အလွကို ငါမွတ္မိခဲ့ၿပီ။ ဒီဇင္ဘာမွာ ႏွင္းက်တယ္ တစ္လလံုးပါပဲ ပထမဆံုးႏွင္းပြင့္ကေတာ့ သူေပါ့ကြယ္၊ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴျဖဴ ငန္းေမႊးေတာင္သြင္တူေသာ ႏူးညံ့ေခ်ာႏုျခင္းနဲ႔ ငါ့ရဲ႕အသက္ အိပ္မက္အၿပံဳးရွင္ေပါ့ ၊ သူ .... “ မႏွင္းျဖဴ ” ေလ။ “ သံုး ” “ မႏွင္းျဖဴ ” မင္းဘယ္သူလဲ .. ငါကလြဲလို႔ ၊ မင္းေတာင္မွမသိ ျမတ္ႏိုးမိသူပါ။ သူဟာ ... ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ႏွင္းဖံုးေတာင္တန္းမ်ားရဲ႕ နတ္မိမယ္ သံေယာဇဥ္အႏြယ္မ်ားရဲ႕ မိခင္ ပြင့္ဦးသခင္ ဆိုႏိုင္ပါရဲ႕။ ႏြဲ႕လ်တဲ့ေျခလွမ္းမ်ား ငါ့ႏွလံုးသားမွာ .. ဒဏ္ရာထင္ေအာင္ ျပင္းထန္ခဲ့ ၊ ကဲ ... ဒီလိုဘယ္သူသိမလဲကြယ္။ “ေလး” ေဆာင္းညရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းအစြန္းမွာ လမ္းမ်ားေပၚ “ငါ ” ေတးသီခဲ့တယ္ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈဘ၀ ေတးခ်င္းမွာ စတည္ခဲ့ေပါ့။ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့လေရာင္သြန္းခ်ိန္ မွိန္ျပာျပာ ႏွင္းစက္ေႂကြသံလို ေကာင္းကင္ငိုေနရဲ႕ ၊ အို .. အလွ မင္းကို တမ္းတလို႔ .. “ကိုေစာၿငိမ္း” ရဲ႕ “ပြင့္ဦး” ငါဆိုခဲ့ဖူးၿပီ .. ။ “ငါး” ေဟာသည္မွာ အခ်စ္ .. ကဗ်ာလိုလွတဲ့ ပန္းပြင့္၊ သစ္ရြက္ စက္နဲ႔လုပ္တာမဟုတ္။ မင္းအတြက္ပဲ သည္မွာ ႏံုခ်ာေပမယ့္ လတ္ဆတ္တဲ့ႏွလံုးသား ဥပကၡာမထားေစခ်င္ အရွင္ .. သခင္ .. သစ္ခက္ပလႅင္မွာစံ၍ ေတးခ်င္းကို နာခံ မိုးယံ၌ျပည့္ေသာ ပီတိႏွင့္ တင့္တယ္ေစပါမည္။ “ေျခာက္” လံုမရဲ႕ အၾကည့္ ေနထိတဲ့ ပန္းပါပဲ၊ ညိဳးေလ်ာ္ဆဲအၿပံဳးဟာ ျပည့္၀ပါေပရဲ႕ ေစာင့္စားသူ ေနပူမွာရပ္လို႔ မင္းကို ေစာင့္ဖို႔ ငါအသက္ရွင္တယ္။ သစ္ပင္ ၊ ေတာေတာင္ ၊ ေနေရာင္ .. ငါ့သခင္ ေအာင္ႏုိင္တယ္။ ဘယ္သူျငင္းမလဲ အိုအခ်င္းတို႔ အို .. အမ်ဳိးေကာင္းသားတို႔ ငါ့အားခြင့္လြတ္ၾကပါေလ .. အခ်စ္ေစကြၽန္ျဖစ္တယ္။ ဇာမဏီငွက္၏ တင့္တယ္ျခင္းျဖင့္ ၾကယ္ပြင့္တို႔ကို ႏြံ၌နစ္ေစသူ .. ခ်စ္ျခင္း ၊ မုန္းျခင္း ၊ ဥပေကၡာႏွင့္ ခံယူမႈ ပန္းႏုေက်ာက္ဆစ္အသြင္ ျမင္သူတိုင္းအား အၾကည့္ျဖင့္သိမ္းပိုက္သူ .. ။ “ ခုႏွစ္ ” အို .. ခ်စ္သူလံုမ ပထမဘ၀မွာ တြယ္ငင္ေသာ သံေယာဇဥ္ပိုင္စိုးသူ ႏွင္းျမဴသည္းပြတ္၊ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴစင္၍ အိပ္မက္အေငြအသက္ပမာ ငါျမတ္ႏိုးသူ .. ငါ့အား .. သနားသျဖင့္ ဥပကၡာသစ္ရိပ္မွ ဖဲက်ဥ္ခြင့္ရေစပါ။ ငါ့အား .. ၀ါမွ်င္ဂြမ္းစကဲ့သို႔ ခ်ီမ၍ သင့္အနမ္း၍ေႂကြေသာ ပန္းပြင့္ေရအိုင္ထက္ သက္ေစပါဘိ။ သက္ရြက္ေလာင္းေလွဦးတြင္ သခင္မစံပါ။ ကဗ်ာသစ္ခက္ျဖင့္ျပဳေသာ ေလွာ္တက္ကို ငါကိုင္မည္။ ေအာင္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္ ဒဏ္သင့္ေသာငါ့အား အသာယာဆံုး တိတ္ဆိတ္ျခင္းျဖစ္သည့္ အခ်ဳိၿမိန္ဆံုးေတးခ်င္းကို ဆိုခြင့္ျပဳပါ ၊ ထိုအခါ .. ကမၻာေျမသည္ သခင္မအၿပံဳး၌ပြင့္ေသာ ဆည္းဆာပန္းပြင့္သစ္၏ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ စပ်စ္အရက္ပမာ ငါမူးယစ္စြာ ေမြ႕ေပ်ာ္ေစလိမ့္မည္။ “ ရွစ္ ” အားလံုးၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီ .. “ မႏွင္းျဖဴ ” အားလံုးၿပီးဆံုးသြားၿပီေလ၊ အခုေတာ့ ...... “ကိုး” ျမစ္တစ္စင္းမွာ သူ .. ငါ .. ႏွစ္ခါေရမခ်ဳိးႏိုင္ စီးဆင္းေနဆဲ အခ်ိန္စက္၀န္း ပံုတူသြန္းလုပ္၊ အ႐ုပ္ဆင္းတု ျပဳစုသူမဲ့ေပရဲ႕ .. ။ ပစၥဳပၸန္မဲ့ေသာအခါ အနာဂတ္မတည္စြမ္းသာ သည္သို႔ .. သံသရာရွိလွ်င္အဆံုး၊ ငါမို႔ျဖစ္ရင္း ခ်စ္ျခင္းအပ ၿမဲေစ .. က်ိန္စာဆိုခဲ့ေလသလား အို .. နတ္ဘုရားတို႔ ။ အို .. ပိုင္ဆိုင္သူတို႔ ။
ကမၻာဦးသူတို႔သည္ ရသပထ၀ီကိုစားကုန္၏။ အခ်ဳိ႕အဆင္းလွကုန္၏။ အခ်ဳိ႕အဆင္းမလွကုန္။ ထိုသူတို႔တြင္ အဆင္းလွသူတို႔သည္ အဆင္းမလွသူတို႔ကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳၾကကုန္၏။ ထိုသုိ႔ျပဳသည္ရွိေသာ္ .. ။ (ဦးကုလားရာဇ၀င္) ႏွလံုးသားနဲ႔ဖတ္ဖို႔ (ရင္၌ျဖစ္ေသာ) ခ်စ္ဇနီးသို႔။
မိန္းမတကာထက္၌ က်ေနာ္ေလးစားျမတ္ႏိုးမဆံုးေသာ အနာဒိအနႏၲေမတၱာရွင္ “ ခ်စ္ေသာ ေမေမ ” သို႔ ... အေမ ..... သားေတာ့ မီးေလာင္ေနၿပီ လူေတြကေတာ့ ရယ္မွာပဲ သားရင္ထဲမွာ ကဗ်ာ ... ကဗ်ာ ... ကဗ်ာ ... သက္သာရာ ရမလားလို႔ပါ (ဒီတစ္ခါေတာ့ျဖင့္) ၀မ္းေရစပ္ရင္လည္း နည္းနည္းခြင့္လႊတ္ပါအေမ သားေတာ့ မီးေလာင္ေနၿပီ။
အိမ္မက္သည္သူ သူသည္ အသက္ျဖစ္ေစ ေဆာင္းေႏွာင္းလွ်င္ ေႏြဦး၏။ ေႏြဦး၌ ႏွင္းႂကြင္းသည္။ ႏွင္းႂကြင္းျပယ္ေသာ္လည္း သစၥာႂကြင္းေစ။ ျမတ္ႏိုးျခင္း ႂကြင္းေစ။
